Jadwiga urodziła się w 1174 roku na zamku Andechs w Bawarii jako najstarsza córka Bertolda VI, hrabiego Andechs i księgia Meranii. Lata dzieciństwa spędziła w klasztorze Bernardynek w Kitzingen, gdzie pobierała nauki.

W wieku dwunastu lat została wydana za mąż za Henryka znanego w historii jak Henryk I Brodaty, syna księcia Bolesława I Wysokiego. Z małżeństwa tego urodziło się siedmioro dzieci (czworo zmarło w dzieciństwie).

Po przybyciu na Śląsk do Legnicy, księżna znalazła się w przyjaznym dworskim otoczeniu. Była zdolna i ambitna, toteż z łatwością zaczęła mówić po polsku. Jej rodowe imię brzmiało Hedwigis. Przebywając i żyjąc na polskim dworze zmieniło się najpierw w Hadwigę, a później w Jadwigę.

Od najmłodszych lat skłonna była do mistyki religijnej starając się narzucić dworowi surowy tryb życia. W 1209 roku, nakłoniła męża do wspólnego złożenia na ręce Biskupa Wawrzyńca ślubów czystości. Zapewne tragiczne przeżycia rodzinne doprowadziły do rozdźwięku między światem duchowym Jadwigi a „marnościami” życia świeckiego.

Swoją świętość uzyskała przede wszystkim dzięki działalności charytatywnej. Fundowała i zakładała szpitale dla trędowatych, hospicja i przytułki. Prowadziła żywot mniszki chociaż nigdy nie złożyła ślubów zakonnych.

Pod koniec życia na stale osiedliła się w klasztorze cystersek w Trzebnicy, który został wybudowany przez męża – Henryka I Brodatego. Zmarła w 1243 roku. Została kanonizowana przez papieża Klemensa IV dnia 26 marca 1267 roku.